Bu nasıl bir duygudurki bir türlü geçmek bilmiyor aylar geçti oğlum 13 aylık oldu ve ben hala çalıştığım için oğluma duyduğum suçluluk duygusundan bir türlü kurtulamıyorum.Annelik dedikleri bu ols agerek.İçimde bir duygu yoğunluğu var ne yapsam kurtulamadığım.İşyerimde saatler bile geçmek bilmiyor.pazar gününün biran önce gelmesi için sürekli dua ediyorum.Hayat yine bana oyun oynuyor ve ben oğlumu çok ama çok özlüyorum.
Acaba çalışan annelerin duyduğu bu suçluluk duygusu herkezde aynımı??? Bazen dayanılmaz acılar içinde insanı kıvrandırıyor.Sabahları paçama yapışıp anni anni diye bağıran sesi duymak ve gözlerden akan yaşları silmeye bile vakit bulamadan yanağına küçücük bir öpücük kondurup kaçarcasına uzaklaşmak...işte en kötüsü bu!!!
Hani gelecek diyorlar ya,hani iyi bir hayat yaşaması lazım diyorlar ya,hani çocuğum en iyi yerlerde okusun hayatın zorluklarını görmesin diyorlar ya... işte bazen bu zorunluluklar bile gözümde yokoluveriyor.Kendimle başbaşa kaldığım zamanlarda (ki genelde hep öyleyim) kendimi sorguluyorum acaba iştenmi çıksam diye.Peki ama o zaman İYİ YAŞAM STANDARDI dediğimiz ve bizi mahveden o noktayı oğluma nasıl yaşatabilirim ki....???
Daha yazacak çookkk şeyim var ama şu anda bunu yapacak hiiiçç gücüm yok.Yazarken bile gözümde durmayan yaşlar yüzünden görmekte zorluk çekiyorum.
Bu duygularla yaşamak ne kadar zor olsada umarım başedebilirim....herkeze bebeğiyle mtlu huzurlu bir hayat diliyorum sevgiyle kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder