amanın bu çocuk benimmi??

Amanın dedim bu çocuk benimmi???
Tabiki benim.Ayyyyynı annesi.Sürekli konuşma derdinde.Ona laf yetiştir buna laf yetiştir o küçücük ağız durmak bilmiyorki.Arada frenlemeye çalışıyorum ama tutabilene aşkolsun.
Ayakkabılarını yenileme ihtiyacı duyduğum oğlum daha dükkandan içeri girer girmez bir taraftan saldırıp diğer taraftan satıcı beye laf yetiştirmeye çalışıyordu.Hatta ayakkabısının tekini giydirmediği için onu azarladı bile desem yeridir.
Diğer taraftan hadi üstüne baharlık birşeyler bakalım diyerek gittiğimiz mağazadan çıkmak için büyük bir çaba sarfettik Bu seferde ballıkurabiyem satıcı ablasını esir almış sürekli bişeyler söylüyor arada kızıyor bu aradada askılardaki değişik kıyafetleri üzerine denemekten geri kalmıyordu.
Yolda gördüğümüz insanlara bile bazen laf yetiştirebiliyoruzz.Hele birde kızmayagörelim.Yaklaşmayın yanına...Kendince değişik kelimeler kurarak yenmeye çalışıyor karşısındakini.İşte o zaman sözün bittiği yerdir diyor ve kulaklarınızı tıkamanız konusunda sizleri uyarıyorum.Yaklaşık bir 10 dk kadar ağzımız kapanmak bilmiyor.
Aslında tam gönlüme göre bir oğlum var.Benimde çenem düşüktür..Sanırım bu genlerini benden almış.Yani bir bakıma şanslıyım.
   Tek sorunumuz var oda akşamları çenesi ve bitmeyen aşırı enerjisi yüzünden uyumaması.Uyku problemi bizim için başlı başına bir sorun.Onun enerjisini ve çenesini seviyorum ama hayalet gibi geceleri dolaşmasından nefret ediyoruuumm.Deliksiz uyumayı çok özledim.İlerleyen zamanlarda gecenin bir vakti gözleri kapalı ''anne çüt, anne çüt'' diye yayagarayı basan oğlumu ve sürünerek merdivenlerden inip yarı kapalı gözler birbirine girmiş saçlarla mutfakta süt hazırlarkenki kendimi özlüycem günleri bekliyorummm....
Hımmm şöyle bir düşündümde biz iyi bir ikiliyiz galiba...