Bütün günün rehaveti çökmüştü üstümüze.Sonunda akşam olmuştu ve en çok huzur bulduğumuz, mutlu olduğumuz evimize gelmiştik
İlk durak yerim olan mutfağa hızla yöneldim koyuldum işe.Acı bir çığlıkla irkildim hatta yerimden zıpladım.Öyle kuvvetli bir çığlıktı ki ben bile korktum.
Yiğit yine arada bir yağtığı gibi babasının baldırından bir ıssırık almış, çok mutlu olmuş, rahatlamıştı.Diğer tarafta babamız kıvranmakla meşguldü.Gülmekle gülmemek arasında donakaldım ama dayanamayıp bastım kahkayı.Aşkımcımda acısı diner dinmez ağlamaklı bir yüz ifadesiyle, acısını içine gömerek ballıkurabiyemi korkutmamak adına tebessüm etmeyi başardı.
Oğlum çok sevindiğinde yada çok mutlu olduğunda sadece ama sadece bana ve babasına bunu yapıyor.Sanırım bu özlemekle ilgili bir durum.Bu şekilde bize olan sevgisini göstermeye çalışıyor.Bazen bizde ona sevgimizi bu şekilde göstersekmi diyorum diyorumda düşününce kıyamıyorum.delimiyim neyim yoksa acımasız annemiyim??
Yiğit gözleri gülen bakışlaıyla insanlara sevgi gönderen bir çocuk.Sanırım annannesine çekmiş.Herkesle barışık.Hayata gülen gözlerle bakıyor.Sevgisini bazen pek hoş olmayacak yollarla göstersede arada bir dişlenmemizin bir zararı yok.
Bir ıssırıktan ne çıkar??.....Varsın ıssırsın!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder