Daha çok küçücüksün
Yeni bir hayat var önünde..........

7 Şubat 2014

ACABA?

Telefonun sesiyle irkildim.
Açtım.
Ses tonu yıllar öncekinden farksız değildi ki (kısık sesli,sakin,umursamaz) kaç yıl geçti ben bile bilmiyorum.Tek fark o zaman bir çocukla konuşmuştum şimdi ise bir delikanlıyla.
Ya da ben öyle sanmıştım.
Oysa ki....
-Nasılsın abla, dedi.
-Nasıl olayım bildiğin gibi,diye tebessüm edercesine yanıt verdim.
Sohbet uzadı gitti.
Sonra biranda;
-Çalışıyormusun abla,diye sordu.
-Yok canım benim bu sarı civcive bakmakla yükümlüyüm, çalışmıyorum diye neşeli bir ses tonuyla devam ediyordum ki bir anda söylediği kelimelerle canımı yaktı,üzüldüm.
-Ne güzel abla,eminim çok mutlu bir çocuktur büyüdüğündede mutlu bir adam olucaktır.Çünkü büyürken annesi yanında,diye yanıtlarken sanki kocaman bir adamla değilde, geçmişte içinde kalan çocukluğunun gölgesiyle hayata devam eden bir adam olacak çocukla konuştuğumu anladım.
Üzüldüm,iç geçirdim.
Ve kendi kendime sordum.
Acaba?
Uzmanlar diyorlarya çalışan annenin çocukları daha mutlu yetişiyor diye.
Biran durup düşündüm.
Acaba?
Ve telefon kapandı...
Belkide yıllar sonra tekrar çalınacağı ümidiyle...



                                                                                                Küçükbey,5 yaşında
                                                                                 

5 yorum:

Bir hayal kur dedi ki...

ne kadar önemli bir durum aslında bir çocuk için annesiyle büyümek...Bu yazıdan onu anlıyor insan. genç bir delikanlının bunu söylemesi durumun vahimliğini anlatmaya yetiyor.. Hayat mecbur bırakıyor belki ama çok çok kötü hallere düşmeyecekse insan, kendi bakıp büyütmeli evladını, yanında olmalı çocuğu büyürken... çocuk yüreğinde hasretleri bırakmamalı...

karışık_pizza dedi ki...

Ah bir hayal kur ah.Tabiki bir annenin çocuğunu kendi büyütmesi kadar güzel olan birşey daha yok.Ama bazen özelliklede maddiyatı düşününce mecbur kalıyorsun çalışmaya.Bende çalışan annenin çocuğuydum.Her sabah anaokuluna giderken yalvarırdım ki hala hatırlıyorum.Nolur anne bulaşıkları yıkarım ortalığı toparlarım ama beni okula gönderme sende yanımda kal diye.Ama nafile.Hala o günleri düşününce içim burkulur.Ha bu demek değilki anneme kırgınım.Mecburdu çalışmak zorundaydı.Ama dedim ya insanın içinde az da olsa bir keşke kalıyor ve zamanı geri getiremiyorsun.O küçük yürek büyüdüğündede içindeki yarayla yaşamaya devam ediyor.O hasreti her zaman çekiyor...

annesiningülü dedi ki...

bugün aynı hesaplaşmayı yaptım kafamda bende.
çocuk için annenin çalışmaması iyi ama annenin de iyi olması için çalışması gerekiyor. Benim için böyle tabi, çalışırken daha aktif, daha atak, daha planlıydım kızımla... şimdi harala gürele

annesiningülü dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
karışık_pizza dedi ki...

Haklısın annesinin gülü ama yinede bende bir soru işareti var hala.Tabiki bende çalışırken daha aktiftim de oğlum ne hissediyordu o zamanlar bunu çözemiyorum işte..:))