Bu sıralar bir sıkıntı basıyor beni.Sanki hayat çok hızlı ilerliyor ve ben isteyipte yapamadıklarımla her geçen gün kendimi biraz daha suçlu hissediyorum.
Ne zaman bir şeyler yapmaya kalksam önüme bir engel çıkıyor.İlerlemeye çalışıyorum,önüme çıkan engeli arkamda bırakmak için savaşıyorum ama olmuyor olmuyor...
Üstümde ağııırr bir yük var gibi.Ne tarafa baksam karanlık.Sanki ellerimi bağlamışlar, ayaklarımın üstüne taş koymuşlar.Yürümek istiyorum,koşmak istiyorum,ellerimle üretmek istiyorum daaaa neden hala yerimde sayıyorum.
Bazı sabahlar göz kapaklarımı açmak bile ağır geliyor bana.
Bazı günler giyinip dışarı çıkmak,insanlarla konuşmak,güzel havayı solumak da cabası.
Ben ki yerinde duramayan,uyuşuk insanlardan hiç haz almayan biri olarak şimdi kendi vücudumun uyuşmasını istiyorum.
Bir rehavet var.Sanki yolun sonuna gelmişte,bitiş çizgisine ulaşmak için gün sayıyor gibiyim.
Bir kurtuluş yolu bulmalı,bu labirentin içinden çıkmalıyım da
NASILLLLLL??
3 yorum:
gelir bazen öyle haller hepimize.. kaçmaya çalıştıkça daha çok içine çeker.. o yüzden hiç debelenme.. o güzel oğlunun gözlerine bak ve şükret..bütün kötü düşüncelerin yok olacaktır eminim..
Bende oyle yapmaya calisiyorum ayak izleri:))
bu geçici bi durum ve kurtulcaksın uyuşukluktan göreceksin bak.
Yorum Gönder