ÜN,PARA,ŞÖHRET LAZIMMIŞ

 Gece yolda arabayla sakin bir şekilde eve doğru ilerliyoruz.
 Malum kış havası.
 Ben zaten biraz bunalmış bir şekilde dökülüyorum.
 Arabada çılgın gibi son ses cd den müzik sesleri yükseliyor.
 Biranda koltuğunda oturan çılgın prens bir hamleyle yerinden kalkıp ayağa dikiliyor.
 O kadar yüksek sesle birşeyler söylüyor ki hem onu hem müziği dinleyemiyeceğim için bir tercih yapıp müziğin sesini kısıyorum.
 Eller havaya kalkmış kendi kendine bana ün lazım,şöhret lazım,para lazım diye haykırıyor.
 Sağdanmı esti yoksa soldanmı bilinmez sanırım çılgın prens yine çıldırdı.
 Yol boyunca ün,şöhret,para diye söylendi durdu.
 Bunalmış olan bense biranda ne olduğunu anlayamadan çıkıverdim bunalımlı halimdem.
 O söylendi ben güldüm.O söylendi ben güldüm...
 Ne yapıcaksa artık ünü parayı şöhreti? Elimiz kolumuz bağlı bekliyoruz.
 Birgün dileğine kavuşmasını temenni ediyor başarılar diliyoruz kendisine.


                                                                                                            küçükbey,5 yaşında

                                                                                                                 

BÜYÜMEK İSTEMİYORMUŞ

 Gecenin bir yarısı herkes derin uykusunda.
 Etrafta sadece sessizlik...
 Kulağıma gelen bir hıçkırık.
 Uyku sersemi kendimi yataktan zor toparladım.
 Kafamın içinde binbir türlü soru işaretleriyle küçük prense yöneldim.
 Artık iki ses birden duyuyordum.Hıçkırık ve kalbimden yükselen çarpıntı.Ayaklarım buz kesti.İçim ürperdi.
 Küçük prens yatağın ortasında oturmuş gözyaşlarıyla bana bakıyordu.Boynuma atladı.
 -Oğluşum bir şeymi oldu?
 -Hayırrrrr(Bu sesi hıçkırarak söylediği için kekeler gibiydi,durmadan iç öekiyordu.)
 -Peki kötü bir rüyamı gördün?
 -Hayırrrrr.
 -Eeee o zaman sorun ne?
 -Anneeee ben büyümek istemiyorum.
 -Oğlum o da nerden çıktı gecenin bu vaktinde.
 -O zaman sen benim yanımda olmuyacaksın amaaaaaa
  Diye hem hıçkırıp hem de yanaklarındaki yaşları siliyordu.
 -Olurmu oğlum ben hep senin yanındayım
 Diye yatıştırmak istedim ama
 Sorduğu soruyla aptallaştım.
 -Peki ben baba oluncada benim yanımda olacakmısın?
 Güleyimmi ağlayayımmı, soruya uygun bir cevap bulup anlatayımmı bilemedim.
 Bazen konuşucağım kelimeleri, kuracağım cümleleri bile toparlayamıyorum.
 Annelik bu olsa gerek..
 
                                                                                                                Küçükbey,5 yaşında

NASIL

 
 Bu sıralar bir sıkıntı basıyor beni.Sanki hayat çok hızlı ilerliyor ve ben isteyipte yapamadıklarımla her geçen gün kendimi biraz daha suçlu hissediyorum.
  Ne zaman bir şeyler yapmaya kalksam önüme bir engel çıkıyor.İlerlemeye çalışıyorum,önüme çıkan engeli arkamda bırakmak için savaşıyorum ama olmuyor olmuyor...
  Üstümde ağııırr bir yük var gibi.Ne tarafa baksam karanlık.Sanki ellerimi bağlamışlar, ayaklarımın üstüne taş koymuşlar.Yürümek istiyorum,koşmak istiyorum,ellerimle üretmek istiyorum daaaa neden hala yerimde sayıyorum.
  Bazı sabahlar göz kapaklarımı açmak bile ağır geliyor bana.
  Bazı günler giyinip dışarı çıkmak,insanlarla konuşmak,güzel havayı solumak da cabası.
  Ben ki yerinde duramayan,uyuşuk insanlardan hiç haz almayan biri olarak şimdi kendi vücudumun uyuşmasını istiyorum.
  Bir rehavet var.Sanki yolun sonuna gelmişte,bitiş çizgisine ulaşmak için gün sayıyor gibiyim.
  Bir kurtuluş yolu bulmalı,bu labirentin içinden çıkmalıyım da
  NASILLLLLL??