Benimde arkadaşlarım olsun,bende bir sürü oyuncakla oynamak istiyorum,benimde bir okulum olsuuunnn derken, hiç aklımızda olmadığı halde 2. dönem uzun araştırmalarım sonucunda çok beğendiğimiz bir anaokuluna küçükbeyin kaydını yaptırmak zorunda kaldık..
Amanın o nasıl bir sevinçtir,o nasıl bir zevktir anlamadım gitti.
Daha ilk kapıdan girişte koşturarak sınıfına gitti,her zaman ayakkabısını montunu çıkartan ben aynı görevi yerine getirmek için yanına gittiğimde sert bir tepkiyle karşılaştım,o andada kendimi dış kapının dış mandalı gibi hisettim.
-Anne ben kendim çıkartabiliyorum sen git artık.
Dondum kaldım.Ah be çocuğum dedim kendi kendime bütün eziyetin banamı?
O yumuşak yanaklarından öptum,kokladım ben gidiyorum diye el salladım ama beni duymadı bile yahu.
Ne okulmuş ne arkadaşmış be kardeşim annesini bile unuttu küçükbey:)))
Bizim gibi yeni başlayan 2 çocuk daha vardı ama ısrarla girmek istemiyorlardı hatta anneleri kapının önünde bekliyorlardı.
Bense ikinci bir emre kadar okula girmemekle görevlendirilmiştim yiğit bey tarafından.
Öğlen servisle geldi ve pek bir mutluydu tekbir sorun haricinde...
-Anne servis amcaya söylermisin önce beni bıraksın çünkü serviste uyuyup kalıyorum.Ya beni bırakmayı unuturlarsa.
Güldüm güldüm güldüm...
Ertesi günü öğretmeniyle konuşmaya gittiğimde yiğit'in çok uyumlu,canayakın,çabuk arkadaşlık kurabilen sorunsuz bir çocuk (anasına çekmiş napalım) olduğundan bahsetti ve buna memnun olduğunu anlattı.
Çok mutlu oldum,eve ağlayarak döndüm.
Ama bu gözyaşları hüzün değil sevinç ve duygusallaşan bir annenin gözyaşlarıydı.
Beş sene ne çabuk geçmiştide benim oğlum okula başlamıştı.Üstelik aniden gelişen bir durumdu ve pekte hazırlıklı olduğumuz söylenemezdi.Ama küçükbey alışmıştı işte,sevmişti okulunu.
Üç gün az bir zaman olmasına rağmen çok şey değişti.Yiğit artık daha aktif,daha mutlu,yerinde duramayan,yüzü daha çok gülen,daha çok konuşan,kalem tutmayı boya yapmayı sevmezken şimdi başından kalkmayan bir çocuk oldu çıktı.Üstelik yaptığı resimler bile eskiye oranlı daha düzgün,daha anlamlı.
Doğal olarak evde benimle 1 veya 2 saat oynayabiliyordu ve geri kalan zamanında bütün gün evde olduğu için sıkılıyordu,enerjisini atamayıncada bana sarıyordu.
Şu ansa tek derdi okulda bir gösteri olması ve onun şövalye olarak gösteride yeralması.
Öğretmeniyle konuştum işi şansa bırakmamak için.Böyle bir gösteri düzenlendiği zaman küçükbeyi mutlaka oynatacaklar.
Benimse tek derdim küçükbeyin okula böyle devam etmesi ve ilerleyen zamanlarda okuldan sıkılmaması.
Haaaa bu arada bu kadar mutlu bir çocuğun annesi olarak bende çok mutluyum ama sabahları evin iki erkeğinin evden ayrılmasıyla yanlızlığımla başbaşa kalan ben sadece bu yanlızlığa alışamadım desem yeridir.Bazen ev kocaman olup üzerime geliyor sanki.Evin neşesi olmayınca insanında neşesi olmuyor.
Alışmak lazım...
Alışmalıyım....
Alışıcam....
 |
| 2014 |
 |
| 2009 |
Küçükbey,5 yaşında
8 yorum:
süpeeer, ne güzel, hatta maaşallah :) sorunsuz başlamak anaokuluna ne harikadır :)
Oh oh maşallah küçük beye ne de hevesliymiş. En güzeli böylesi. Dediğin gibi gitmek istemeyen ağlayan çocuklar da var. İnşallah hep böyle devam eder, hayırlı olsun:) Alışılır, bir şekilde bu düzene de alışılır. Akşama iki yürek sevindiren insan birden olacak evde onları beklemek de güzeldir:)
Emreyle hayat su anda tek dilegim yilsonuna kadar boyle devam etmesi:)))birde oglen eve geldiginde uyumamasi yoksa gece erken yatiramiyor sabahta erken kaldiramiyorum:))))))
Bir hayal kur guzel demissin ama yinede ben her sabah evde yanliz kalinca huzunleniyorum biraz:))elimde degiill...
ne mutlu sana sorunsuz gidiyor :)
Umarımda hep böyle olur annesinin gülü.Sıkılacak diye çok korkuyorum daha bunlar ilk günlerimiz:))
hep böyle neşeli ve istekli devam ederek annesini mutlu etmesini dilerim
Yorum Gönder