İki gecedir kabuslarla uyuyup kabuslarla uyanıyorum.Önceleri korkmazdım bu kadar çok.Şimdilerde ise kalbim bile hızlı çarpıyor,korkuyorum.Oğlumun kokusunu içime çektikçe yaşadığımıza birkez daha şükrediyorum.İki gecedir yanında uyuyorum.Sanki birşey olacakta onu ben kurtaracakmışım gibi...
Gördüklerim içimi parçalıyor.Gözyaşlarımı tutamıyorum,boğazım düğümleniyor.Onca bebek,onca çocuk,onca insan bir anda yokolup gidiverdiler.Oysa beş dakika önce belki yaşanan komik bir olaya kahkahalarla gülüyor,belkide yaşadıkları bir üzüntüyü birlikte paylaşıyorlardı.Beş dakika sonra olacaklardan habersiz....
Depremde ölen herkese rahmet, yaralanalara acil şifa,ölenlerin yakınlarınada başsağlığı,ordaki tüm halkada yardımların biran önce ulaşmasını diliyorum....
Bugün hayattayız,yarınsa ne olacağımız meçhul....
Küçükbey,30 aylık
2 yorum:
işte o yüzden sevdiklerimize sıkı sıkı sarılmalıyız ya...
Haklısın sibel
Yorum Gönder