Ya durmazsa,ya sahneye fırlarsa,ya ortalığı feryat figan yıkarsa derken birde baktık salonunortasındayız ve yer bulmak için ortalıklarda dolanıyoruz.
Yiğit henüz farkında değil hala ama şu anda bir ilki daha gerçekleştirmek üzere.Gerçi yolda gelirken kulağına fısıldayarak anlatmaya çalışsamda ve o her seferinde hııı,hııı diye anlamamzlıktan gelsede elimden geldiğince birazda olsa şu anki bulunduğumuz ortamı kendisine açıklamaya çalıştım.
Oh be oyun başladı oyuncularla seyirciler yerlerini aldı ve perdeeeeee...
Sahne her zaman olmak isteyipte olamadığım yer,sahne her zaman içimde kalan bir ukte,sahne her zaman beni heyecanlandıran izlerken zevk aldığım kendimi başka dünyalarda hissetiğim yer.
Yiğit için harika bir deneyim.22 aylık ve ilk defa sahnenin tozunu yutuyor.Bu benim içinde yiğit içinde harika.Korkularım bir anda kayboluyor.Yiğit o kadar dikkatli izlemeye başladıki bir ara yiğit acaba tiyatroyumu seyrediyor yoksa ağzıyla kuşmu tutmaya çalışıyor diye kararsız bir şekilde düşünmeye başladık.O kadar dikkatli bakıyorduki ağzının açık olduğunun farklına bile varamamıştı.Sanırım uzun bir sürede öyle kaldı takkiii gözleri kapanmaya başlayıp çüt çüt diye ortalığı yıkmaya başlayana kadar.
Amanın dedim acil durum s.o.s...
Hemen sütümüzü çıkardık yiğiti yatma pozisyonuna alıp kendimizi tekrar oyuna adapte ettik.
Evet herşeye rağmöen yiğit oyunun ilk 15 dk. sını gördmüş olmakla birlikte son 45 dk da salondaki kahkahalara katkıda bulunmak için kendi horultusunuda ekleyerek uyumakla geçirdi..
Oyun bitiminde anladımki artık yiğitle böyle yerlere gidebiliriz,artık oğlum bazı şeyleri farkında ve artık oğlum çoktaaannn büyümeye başlamış...
Bu arada gittiğimiz oyun engelliler yararınaydı ve engelli arkadaşlarımızın oynadığı bir oyundu.Bence muhteşemdi.Aslında hepimiz yaşayan birer engelliyiz.Her an herşey olabilir.Sağlam insanlar bile bir andas engelli olarak hayatlarına devam etmek zorunda kalabilirler.
Ülkemizde engelli arkadaşlarımızla ilgili pek bir yapılanma olamdığını görüyorum ve üzülüyorum.Sevgi yolu,yürüyüş yolu,bisiklet yolu yapan devletimiz neden engelliler yoluda yapmıyor diye düşünmeden alamıyorum kendimi?
Aslında bu tarz organizasyonlarda bulunmayı o kadar çok istiyorum ama yaptığım iş ve hayatın karmaşası yüzünden kendimi bile bazen bulamaz durumdayım.Sanki ot gibi yaşıyorum.yaptğım tek şey işe gitmek eve gelmek.Umrım ilerleyen zamanlarda bu tarz olaylara vakit ayırabilirim.
Bu arada yiğitin sanata ,kitap okumaya müzik dinleyip dans etmeye tiyatro sinemaya karşı ilgi duymasını çok istiyorum.İlerleyen yıllarda bakalım nasıl gelişöeler olucak bunu zaman gösterecek...
Herkese bol sanatlı günler diliyorum.....
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder