Günlerden ilk gün:Kötüyüm,beynimde bir sürü karmaşık ses dalgaları.Ama ben acıyı hissetmiyorum.Sanki heryerim uyuşmuş gibi.Birden yanımda beliriverdi.Sarıldım.Kalk dedim.Bağırdım,götürmeyin dedim.Kimseler duymadı beni.Kalkmadı yattığı yerden.Götürdüler beni dinlemeden.Bitkinim,yorgunum,kendimde değilim. Günlerden ikincisi:Boğazımda bir düğümlenme,artık sesimde çıkmıyor.Çıksada ne fayda,içim sızlıyor.Delirmiş gibiyim.Hala onu geri getirmenin bir yolu olacağını düşünüyorum.Heryer insan kaynıyor ama ben yanlızım.
Günlerden üçüncüsü:Hafifler sanmıştım ama kalp sancısı bu hafiflemiyor bir türlü.Hala kalabalık ve ben hala yanlızım.
Gülerden bilmem kaçıncısı:Boşluk.
Ve bu sabah gülerden onbeşincisi:Tam onbeşinci sabaha açtım gözlerimi.Yine sensiz,yine bir başıma....
İki damla yaş süzüldü gözlerimden.
Seni cok özledim be baba...